Κατερίνα Γώγου

Θα' ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
- μη βλέπεις εμένα - μην κλαίς. Εσύ εισ' η ελπίδα
άκου θα' ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δεν θα βγαίνουν στην τύχη
Δεν θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλιά
θα τη διαλέγουμε
δε θα' μαστε αλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι - σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή - κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία - δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θα' ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι απο μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά :
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

Απο το βιβλίο "Ιδιώνυμο"

Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω από όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες...
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Από μικρή δούλεψε σαν ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φίλμς. Το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα ήταν το "Τρία κλικ αριστερά" και βγήκε το 1978. Έβγαλε επίσης τα βιβλία "Ιδιώνυμο"(1980)," Το ξύλινο παλτό"(1982)," Απόντες"(1986)," Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών"(1988). Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι΄αυτό σπάνια θα δείτε να αναφέρονται σε αυτήν στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.Η Κατερίνα Γώγου ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος,κάποια που δεν άντεχε όλο αυτό τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της κι έβγαζε ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι χαρτοφυλακένιοι άνθρωποι.
Αυτοκτόνησε το 1993 με χάπια σε ηλικία 53 χρονών...

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σουχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

Στο παρακάτω link υπάρχει ένα καλό αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου σε αρχείο word
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=582735
Αλλα links:
http://apn.gr/pylh/0110-Gwgou.html
http://www.geocities.com/parakmigr/index_GOGOU.html
http://www.geocities.com/altlinks/gogou.htm
http://www.sarantakos.com/kibwtos/gogou.htm

Καμμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις. Φοράς κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια. Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις. Έχω μείνει στη θέση που με άφησες για να με ξαναβρείς. Όμως πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε και οι φίλοι μου με φοβούνται. Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες έχω χάσει την φαντασία μου και κάθε φορά που ακούω "Κατερίνα" τρομάζω. Νομίζω ότι πρέπει να καταδώσω κάποιον. Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος το νου σου ε;

Επίθεση με μαχαίρι σε φοιτητή από μέλη της Χρυσής Αυγής

Επίθεση με μαχαίρι δέχτηκε σήμερα μεταπτυχιακός φοιτητής του Φυσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών από Χρυσαυγίτες, επειδή αντέδρασε όταν τους εντόπισε να γράφουν συνθήματα μίσους, με τα οποία καλούσαν και στην «7η Γιορτή Ελληνικής Νεολαίας», μια «γιορτή»-ντροπή για οποιονδήποτε θέλει να ονομάζεται άνθρωπος.Την ίδια ώρα στο εσωτερικό της Σχολής διεξαγόταν Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών Φυσικού, ο οποίος αμέσως πραγματοποίησε πορεία διαμαρτυρίας στην πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου.Ευτυχώς, ο φοιτητής που δέχτηκε το μένος των νεοφασιστών είναι καλά στην υγεία του, αφού «τη γλίτωσε» με μερικά ράμματα. Αυτοί που δεν πρέπει να αισθάνονται καλά είναι όσοι και όσες αγωνιούν και δρουν για μια κοινωνία της ειρηνικής και αρμονικής συμβίωσης διαφορετικών φυλών, θρησκειών και ιδιαιτεροτήτων και για μια Ευρώπη της ανεκτικότητας, της πολυπολιτισμικότητας και των ανοικτών συνόρων.Για την ακρίβεια, αισθανόμαστε αηδιασμένοι. Είμαστε εξοργισμένοι. Είμαστε αποφασισμένοι με την κοινωνική και πολιτική μας δράση να μην αφήσουμε ούτε το ελάχιστο περιθώριο καλλιέργειας εθνικιστικού μίσους από όσους ονειρεύονται μια Ελλάδα «καθαρή» από μετανάστες, μια Ελλάδα τουρκοφαγική, που θα εμπλέκεται σε ιερούς πολέμους για την Αγιά Σοφιά και το Μέγα Αλέξανδρο.Κι αυτό ας το λάβουν υπόψιν τους οι πολιτικοί αυτουργοί της σημερινής επίθεσης, όπου κι αν βρίσκονται, εντός και εκτός Βουλής.Τα «ΟΧΙ» δεν θέλουν Μεταξάδες, ούτε γιορτάζονται με στρατιωτικής έμπνευσης «έθιμα», όπως ουρλιάζουν οι ανεγκέφαλοι Χρυσαυγίτες. Θέλουν λαούς σε ετοιμότητα, λαούς αποφασισμένους να αποκρούουν σε κάθε ιστορική συγκυρία και στιγμή το φασισμό και τις τραγικές μετανεωτερικές παραφυάδες του.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

Άγνωστοι έβαψαν κόκκινη την Φοντάνα ντι Τρέβι στη Ρώμη

Από την Καθημερινή

Άγνωστοι έβαψαν κόκκινη την Φοντάνα ντι Τρέβι στη Ρώμη

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ Πολιτισμού της Ιταλίας Φραντσέσκο Ρουτέλι ζητά την επιβολή νέου νόμου για τους βανδαλισμούς μετά το επεισόδιο όπου ένας άνδρας έριξε ένα δοχείο με κόκκινο χρώμα στην ιστορική Φοντάνα ντι Τρέβι της Ρώμης.

Ο άνδρας, που κατόρθωσε να διαφύγει, μπόρεσε να μετατρέψει σε κατακόκκινο το νερό του σιντριβανιού του περίφημου μπαρόκ αξιοθέατου της Ρώμης έως ότου οι τεχνικοί διακόψουν την παροχή ύδατος στο μνημείο.

Φυλλάδια που άφησε ο άγνωστος δίπλα στη Φοντάνα ντι Τρέβι καταγγέλλουν τα έξοδα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης που ξεκινά σήμερα στην ιταλική πρωτεύουσα.

Τα φυλλάδια διαμαρτυρίας αναφέρουν ότι την ευθύνη για την ενέργεια ανέλαβε η άγνωστη οργάνωση ΑΤΜ Azionefuturista 2007.

«Θέλετε μόνο ένα κόκκινο χαλί - εμείς θέλουμε όλη η πόλη να είναι κόκκινη. Εμείς που είμαστε ευάλωτοι, γέροι, άρρωστοι, φοιτητές, εργάτες, ήλθαμε με την κιννάβαρη (σ.σ φυσική κόκκινη χρωστική ουσία) να χρωματίσουμε το γκρίζο σας», αναφέρεται στα φυλλάδια.

Αξιωματούχοι της αστυνομίας δήλωσαν ότι η Φοντάνα δεν υπέστη σοβαρές φθορές.

Τεχνικοί της υπηρεσίας ύδρευσης έκλεισαν την παροχή νερού οπότε το βαμμένο κόκκινο νερό αποστραγγίσθηκε και στη συνέχεια αποκαταστάθηκε η παροχή με καθαρό νερό.

Η Φοντάνα ντι Τρέβι ένα ιστορικό μπαρόκ αξιοθέατο στο κέντρο της Ρώμης, που κατασκευάσθηκε τον 18ο αιώνα, έγινε παγκοσμίως γνωστό από την ταινία του Φεντερίκο Φελίνι Dolce Vita το 1960 όταν η ηθοποιός Ανίτα Εκμπέργκ έπεσε στα νερά της.

Από τη στήλη 'Ναυτίλος' του Στάθη στην Ελευθεροτυπία:

Οταν οι Αμερικανοί εισέβαλλαν στο Ιράκ, το πετρέλαιο είχε στη Νέα Υόρκη 40 δολάρια το βαρέλι κι αμέσως εκτινάχθηκε στα 46 δολάρια.

Οι αναλυτές έφριτταν τότε και τράβαγαν τα μαλλιά τους λέγοντας ότι, αν το βαρέλι αγγίξει τα 50 δολάρια θα καταστραφούμε κι αν τα ξεπεράσει θα 'χουμε «κρίση»!

Φαίνεται, τα τανκς, στην προσπάθειά τους να κρατήσουν την τιμή του πολύτιμου υγρού σταθερή, έκαψαν πολύ από δαύτο κι έτσι, τώρα, το πετρέλαιο έχει περί τα 85 δολάρια το βαρέλι -πάντα στη Νέα Υόρκη.

Ποια «κρίση»; Ο καπιταλισμός δεν έχει ποτέ κρίσεις, είναι πάντα μια κρίση ο ίδιος! Είναι ένα σύνολο κρίσεων, πάει απ' τη μια κρίση στην άλλη, απ' αυτές θρέφεται κι αυτές εκτρέφει.

Τώρα ετοιμάζονται οι Τούρκοι να μπουκάρουν στο Ιράκ -με το που άρχισαν να ζεσταίνουν κινητήρες τα τανκς, το πετρέλαιο πήγε στα 87 δολάρια το βαρέλι και με το πρώτο μαρσάρισμα στα 88 δολάρια.

Αντιθέτως η τιμή του αίματος πέφτει -πολλή προσφορά, σπάνε οι τιμές, λογικόν...

...................................................

Πρόκειται για σκαστή κερδοσκοπία, όσο σκαστή πολεμοκαπηλεία συνιστούν και οι απειλές των ΗΠΑ κατά του Ιράν.

Τελικώς θα δικαιωθεί ο Τσάβες, αν οι ιέρακες φθάσουν το πετρέλαιο στα 100 δολάρια κι ας γελούσαν, όταν το έλεγε, τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια των νεοφασιστών...

Hasta la victoria-siempre!

Ζει. Σήμερα ζει παντού, σ' όλο τον κόσμο. Τότε όμως, σαράντα χρόνια πριν, τη Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 1967, οι πυροβολισμοί που ακούστηκαν από το κτίριο που στέγαζε το Δημοτικό Σχολείο του εξαθλιωμένου χωριού Λα Ιγκέρα της Βολιβίας που ούτε ποτέ κανείς είχε ξανακούσει το όνομά του, πάγωσαν το αίμα ολόκληρου του πλανήτη: «Ο Τσε είναι νεκρός!». Είχε συλληφθεί την προηγούμενη μέρα στο Φαράγγι του Γιούρο, μαζί με άλλους αντάρτες. Η βολιβιανή χούντα πετούσε στα σύννεφα από τη χαρά της. Ονειρεύονταν ήδη οι δικτάτορες τι ανταμοιβή θα τους έδιναν οι Αμερικανοί, οι οποίοι είχαν συμμετοχή στην επιχείρηση. «Εκείνο το μεσημέρι στη Λα Ιγκέρα, η CIA ήθελε τον Τσε νεκρό και μάλιστα νεκρό για τα καλά, όμως με το πρόσωπο αναγνωρίσιμο για να επιδείξει το τρόπαιο και να τελειώνει με τον μύθο» έγραφε προχθές η ισπανική «Ελ Παϊς».

Ο νεαρός Βολιβιανός υπαξιωματικός Μάριο Τεράν ανέλαβε την εκτέλεση. Δολοφονία εν ψυχρώ. Φτωχόπαιδο, ποιος ξέρει τι δόξες και μεγαλεία θα ονειρευόταν κι αυτός. Πού να ήξερε ότι 39 χρόνια αργότερα, πέρυσι, φτωχός και γέρος, σχεδόν τυφλός από καταρράκτη, θα προσέφευγε στα ιδεολογικά παιδιά του Τσε για να δει το φως του: τον εγχείρησαν Κουβανοί γιατροί που έχουν έρθει στη Βολιβία, στο πλαίσιο ενός προγράμματος για τη λαϊκή υγεία που υλοποιεί ένα άλλο ιδεολογικό παιδί του Τσε, ο πρόεδρος της χώρας Εβο Μοράλες, ο οποίος έχει διακοσμήσει το προεδρικό μέγαρο της χώρας με πορτρέτο του μεγάλου επαναστάτη! Ενα πρόγραμμα που χρηματοδοτείται με τη βοήθεια ενός ακόμη ηγέτη που δεν κρύβει τον θαυμασμό του για τον Τσε όπου βρεθεί κι όπου σταθεί - του προέδρου της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες!

Η σορός του Τσε μεταφέρεται στην κωμόπολη Βαγεγκράντε, σε απόσταση 80 χιλιομέτρων. Την πετούν στο πανάθλιο πλυσταριό του νοσοκομείου και καλούν τον διεθνή Τύπο να τον δει εκεί, ταπεινωμένο. Κόβουν και τα δυο χέρια του πτώματος, με πρόσχημα ότι θα τα στείλουν στην πατρίδα του, την Αργεντινή, για να κάνουν σύγκριση δακτυλικών αποτυπωμάτων.

Τον θάβουν μυστικά, σε άγνωστο μέρος ώστε να μην μπορεί κανείς να πάει ένα λουλούδι στον τάφο του (μόνο τριάντα χρόνια αργότερα ένας στρατηγός της χούντας θα αποκαλύψει ότι ήταν θαμμένος στο αεροδρόμιο). Φοβούνται ακόμη και το πτώμα του! Οι Αμερικανοί νομίζουν ότι με αυτές τις αγριότητες εξευτελίζουν και τις ιδέες του Τσε. Αφελείς που είναι!

Λίγους μήνες αργότερα, ο εκτελεσμένος Τσε «ανασταίνεται» στις μητροπόλεις του καπιταλισμού - στο Παρίσι του Μάη του 68, στις τεράστιες φοιτητικές και εργατικές κινητοποιήσεις της Ρώμης, του Μιλάνου και ολόκληρης της Ιταλίας, στις φοιτητικές κινητοποιήσεις της Δυτικής Γερμανίας, ακόμη και μέσα στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες! Η μορφή του είναι πια παντού.

«Εμπρός για δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ» ήταν το ιστορικό μήνυμα που έστειλε ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, ο θρυλικός Τσε, στην Τρικοντινεντάλ, τη Διάσκεψη των Τριών Ηπείρων (Λατινική Αμερική, Αφρική, Ασία).

Κι αναζητούσε ο ίδιος ακούραστα τα «πολλά Βιετνάμ». Αργεντινός ο ίδιος, ήταν μαζί με τον Φιντέλ Κάστρο κι άλλους 80 «τρελούς» αντάρτες που πήγαν με το θρυλικό πλοίο «Γκράνμα» να απελευθερώσουν την Κούβα το 1956, παίρνοντας όντως την εξουσία τρία χρόνια αργότερα, το 1959. Και όταν η κουβανική επανάσταση εδραιώθηκε, ο Τσε παράτησε τις υπουργικές θέσεις και τράβηξε για τα «Βιετνάμ» του. Το 1965 πήγε στο Κονγκό για να οργανώσει επανάσταση. Απέτυχε, γύρισε πίσω και το 1966 έφυγε για την πάμπτωχη Βολιβία, έχοντας τον ίδιο σκοπό.

Πλήρωσε με τη ζωή του, στα 39 χρόνια του, τη συνέπεια μεταξύ ιδεών, λόγων και έργων. Η απάρνηση των αξιωμάτων, η ακόρεστη αναζήτηση της επανάστασης ακόμη και στις «πολιτικές ερήμους» και ο θάνατός του σε νεαρή ηλικία τον μετέφεραν στον μαγικό κόσμο των συμβόλων και των μύθων.

Κι ενώ ο Τσε αναζητούσε τα «Βιετνάμ» του στον Τρίτο Κόσμο, ο θρύλος του ρίζωσε για τα καλά και στις μητροπόλεις του Πρώτου Κόσμου, καθιστώντας τον σύμβολο ανυπακοής και εξέγερσης για εκατοντάδες εκατομμύρια νέους και όχι μόνο.

«Για πάντα μαζί, κομαντάντε. Εδώ παραμένει η φωτεινή, βαθιά φιλική διαφάνεια της αγαπημένης σου παρουσίας, κομαντάντε Τσε Γκεβάρα», όπως αναφέρουν οι στίχοι του θρυλικού τραγουδιού που έχει ερμηνεύσει με επικό τρόπο στα ισπανικά και η Μαρία Φαραντούρη...

ΕΒΛΕΠΑΝ ΜΑΚΡΙΑ
«Το όνομά του θα γίνει θρύλος»

«Θα μείνει στην Ιστορία ως η μεγαλύτερη προσωπικότητα της Λατινικής Αμερικής μετά τον Σιμόν Μπολιβάρ. Το όνομά του θα γίνει θρύλος», έγραφε πριν από σαράντα ολόκληρα χρόνια, το 1967, ο Ρίτσαρντ Γκοτ, δημοσιογράφος της βρετανικής εφημερίδας «Γκάρντιαν». Κι ο Γάλλος υπαρξιστής φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ τον χαιρέτιζε εκ μέρους του Μάη του 1968: «Ο Τσε Γκεβάρα είναι ένας από τους μεγάλους θρύλους αυτού του αιώνα. Η ζωή του είναι η ιστορία του πληρέστερου ανθρώπου της εποχής μας».

πηγή: Εθνος

Κατεδάφιση

Από athens.indymedia.org

ΑΠΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟΥ Δ. ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ 17

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ

Την Τρίτη 3/7/2007 στο ΥΠΠΟ, σε πολύωρη κοινή συνεδρίαση του ΚΑΣ και του ΚΣΝΜ (που ορίστηκε αιφνιδιαστικά την Παρασκευή 29/6/07 χωρίς να ειδοποιηθούν οι έχοντες έννομο συμφέρον) αποφασίστηκε, με μια ψήφο διαφορά (την διπλή ψήφο του προέδρου) ο αποχαρακτηρισμός του κτιρίου της Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17 από 'Εργο Τέχνης, με σκοπό να ακολουθήσει αποχαρακτηρισμός και του αρ. 19 και να κατεδαφισθούν. Αιτιολογία: η θέα από το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως που θεωρήθηκε υπέρτερο δημόσιο συμφέρον.

Παρά την απόπειρα αιφνιδιασμού, πρόλαβαν να ταχθούν κατά της κατεδάφισης η Ελληνική Εταιρεία για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Πανεπιστημιακές Σχολές, ο Δήμος Ιωαννίνων, Ακαδημαϊκοί, Καθηγητές Πανεπιστημίου κ.α.

Το κτίριο της Διον. Αρεοπαγίτου 17, είναι έργο του 1930 του Ηπειρώτη αρχιτέκτονα Βασίλη Κουρεμένου (1875 - 1957) . Ο Κουρεμένος ήταν αριστούχος της Ecole des Beaux Arts στο Παρίσι, Ακαδημαϊκός, ζωγράφος, καθηγητής στο ΕΜΠ, φίλος του Ελ. Βενιζέλου και του Pablo Picasso. Τιμήθηκε με διεθνή βραβεία για το έργο του στο Παρίσι, την Κωνσταντινούπολη, την Ελλάδα, το Δουβλίνο.

Το κτίριο θεωρείται από τους μελετητές ως ένα από τα πιο σημαντικά της εποχής του μεσοπολέμου στην Αθήνα, ίσως το ωραιότερο δείγμα Art Deco στην πόλη. Την όψη του κοσμούν γλυπτά, ψηφιδωτά, ορθομαρμαρώσεις από κόκκινο και γκρίζο μάρμαρο.

Χαρακτηρίζεται διατηρητέο από το ΥΠΕΧΩΔΕ το 1978 και έργο τέχνης από το ΥΠΠΟ το 1988. Σε όλους τους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, η ύπαρξη των διατηρητέων 17 & 19 είναι βασική προϋπόθεση για τον σχεδιασμό. Στο Νέο Μουσείο επιτρέπεται κατά παρέκκλιση ύψος 24μ., ώστε να «συνομιλεί με τον Παρθενώνα» πάνω από τα κτίρια της περιοχής.

Το ΚΑΣ το 2003 δικαιολογεί τη θετική του απόφαση για την ανέγερση του Μουσείου με το σκεπτικό ότι το Μουσείο δεν θα είναι ορατό από την Δ. Αρεοπαγίτου και συνεπώς δεν θα επιβαρύνει τα μνημεία και τα διατηρητέα κτίρια. Εγκρίνει δηλαδή την ανέγερση του Μουσείου, επειδή ο τεράστιος όγκος του κρύβεται από τα κτίρια της Δ. Αρεοπαγίτου! Με το ίδιο σκεπτικό εγκρίνεται η ανέγερση και από το ΣτΕ το 2005.

Με την κατεδάφιση των δύο αυτών διατηρητέων κτιρίων ουσιαστικά ακρωτηριάζεται ο αρχιτεκτονικός χαρακτήρας της Δ. Αρεοπαγίτου. Ταυτόχρονα χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης αστικής ιστορίας μας. Και όλα αυτά στο όνομα ενός κτιρίου - μουσείου το οποίο θα έπρεπε να είχε ως αποστολή τη διατήρηση και τη μεταφορά της μνήμης και όχι την καταστροφή της.

Και δυό λόγια για τη θέα: Από την αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα φαίνεται ο Παρθενώνας και ολόκληρος ο βράχος της Ακρόπολης. Κρύβεται το Θέατρο του Διονύσου, όχι μόνο από τα κτίρια της Δ. Αρεοπαγίτου, αλλά και από τα ψηλά πλατάνια του δρόμου που αποτελούν τη «δροσιά των περιπατητών» όπως επεσήμανε η Μαρίζα Κωχ, και από τα πυκνά κυπαρίσσια του αρχαιολογικού χώρου. Θα πρέπει και αυτά να «καούν» στο όνομα του υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος;

Τα κτίρια της Διον. Αρεοπαγίτου στην ουσία εμποδίζουν το εστιατόριο του Μουσείου να φαίνεται από τον Μεγάλο Περίπατο και τον Αρχαιολογικό χώρο. Το τεράστιο, υπαίθριο εστιατόριο θα λειτουργήσει πάνω σε μια υψηλή τσιμεντένια εξέδρα - πρόβολο (στο ύψος της στέγης του κτιρίου Βάιλερ) που εξέχει από τον κύριο όγκο του Μουσείου, προς τη Διον. Αρεοπαγίτου, επί της οποίας σημειωτέον ότι δεν επιτρέπεται χρήση εστιατορίου.

Όσο για τις πίσω όψεις των διατηρητέων, που φαίνονται από το Μουσείο, υπάρχουν λύσεις: φύτευση δένδρων, αρχιτεκτονική ανάπλαση, εικαστικές παρεμβάσεις. Αρκεί να συναινέσει το ΥΠΠΟ.

Με την σκανδαλώδη απόφαση επιχειρείται να καταλυθεί η ιερότητα του αρχαιολογικού χώρου, η πολύτιμη αρχιτεκτονική μας κληρονομιά, ο μοναδικός χαρακτήρας της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, για να πίνει τον καφέ του ο τουρίστας με ανεμπόδιστη θέα και να ενισχυθούν έτσι οι εμπορικές χρήσεις του μουσείου. Αυτό θέλουμε;